Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ben altijd veel dingen begonnen, en over het algemeen ben ik nooit een lusteloos of totaal werkeloos persoon geweest. Ik deed altijd wel iets: colleges, cursus ontwerpen, huiswerk, een baantje hier en daar, vrijwilligerswerk, enz. Wie van veraf keek, twijfelde er niet aan dat ik tot op zekere hoogte behoorlijk productief was. Ik las veel, ging regelmatig uit met mijn vrienden, en had altijd een blog of een klein schrijfproject lopen.
Je kon van alle kanten kijken, en door A + B, bewees ik je dat ik een goede uitvoerder was. Ik bedoel, uitvoerder van mijn ideeën. Slechte woordkeuze, maar je begrijpt wat ik bedoelde. Daar leek het duidelijk op. Want van binnen, als je keek naar de ideeën die in mijn hoofd opkwamen, zou het verhaal er anders uitzien. Ik begon aan veel dingen en maakte er bijna geen af.
Het enige wat ik echt deed waren de verplichtingen op middellange en lange termijn die iedereen zich ooit moet kunnen veroorloven: college en werk.
Merk het verschil op tussen wat je doet en wat je niet doet.
Als we goed kijken, kunnen we veel nuttige dingen ontdekken. Als je zegt dat je dingen niet in de praktijk kunt brengen, waar heb je het dan precies over?
Neem een pauze van het lezen als u dit antwoord niet weet, en neem de tijd om een basislijst te maken van deze punten. Wat denk je altijd te doen en doe je nooit? Is het een hyper-bureaucratische, saaie taak die je met je buik doordrukt? Een of andere, te gekke jeugddroom, waarvan je verstand zegt dat die op geen enkele manier kan uitkomen? Een nieuwe gewoonte of een verandering van levensstijl?
Ik weet dat ik specifieke sloten heb met bepaalde onderwerpen. Zo eenvoudig.
Telkens als ik probeer een project in verband met een van deze deelgebieden van mijn leven in praktijk te brengen, loop ik vast. Wat veel mensen echter overkomt, is dat de meest relevante, meest waardevolle en moeilijkste projecten meestal de minste aandacht krijgen. Ze raken verloren in de chaos van het dagelijks leven of, surprise, je komt een of andere totaal vastzittende beperkende overtuiging tegen die je vertelt dat je dat eigenlijk niet kunt. Ik ben ook zo iemand.
Perfectionisme (de onrealistische bereidheid om alles 100% goed te doen) kan je ook beroven van veel – en ik zeg veel – waardevolle hulpbronnen en je in totale droogte achterlaten zonder voldoende actie om op jezelf in te zetten. De redenen zijn legio en mijn rol hier is niet die van therapeut.
Ik wil u alleen een excuus geven, als u er nog nooit aan gedacht hebt, om precies die dingen op te merken die u (nu of ooit) niet in praktijk kunt brengen. Ze hebben zeker iets gemeen en geen wonder dat ze moeilijk voor je zijn. Levensorganisatie & persoonlijke planning is ook zelfkennis.
Wil je dit echt doen?
Zoals, de echte meteen sturen: als we helemaal zeker weten wat we willen, is alles makkelijker. En mag ik bevooroordeeld zijn en je dit advies geven omdat ik al een gebroeide kat ben? Dat is zeer waarschijnlijk.
Ik ben een besluiteloos persoon en het niet in vuur en vlam raken van mijn ideeën (d.w.z. niet precies weten wat ik wil) heeft mij altijd beroofd van mijn daadkracht. Dat is ook zeker, maar niet alleen.
Want, man, als ik je vertel hoeveel mensen zeggen dat ze weten wat ze willen en dat ze op dat moment niet op hun eigen idee kunnen komen omdat ze diep van binnen niet klaar zijn om die verbintenis aan te gaan of omdat ze niet goed weten wat ze moeten doen.
Als besluiteloos persoon van nature zeg ik je: je hoeft niet 100 procent standvastig te zijn in je keuzes om sommige ideeën in praktijk te brengen. Je kunt proberen, testen, opnieuw doen. Niemand zal je een verbrekingsvergoeding aanrekenen en je hoeft niets in steen te schrijven. Alles is veranderlijk, maar je moet er wel een goede reden voor hebben.
Dit vergroot altijd onze daadkracht. Zelfs als je geen plan hebt. Zelfs als je op de startlijn niet weet wat het precieze parcours zal zijn dat je gaat lopen? Het is een beetje die stelregel: als we willen, doen we. Ik weet dat dit idee reductionistisch is, maar ik wil een kleine pauze inlassen om je te vragen met liefde op zoek te gaan naar je verborgen motivatie.
Waarom wil je dit project uitvoeren? Wie maakt je? Hoe zal het je toekomst verbeteren? En waarom denk je er altijd aan en doe je het nooit? Welke omstandigheden mis je? Is het gebrek aan motivatie of een meer praktisch detail? Als de brandstof goed is werkt alles goed.
Beslis precies wat u wilt
Een van de processen die ik het meest zie gebeuren is deze, kijk: de persoon zegt dat hij X wil halen. Hij programmeert zichzelf om X te doen, creëert overeenkomstige en zeer realistische taken, maar halverwege, door iets dat iemand zei of door een mentaal proces van hemzelf, verandert hij van gedachten.
Opeens wil hij X niet meer, maar X.2. Het verandert het uiteindelijke doel zonder het plan te veranderen. En dat is een geweldig recept voor een ramp.
Als je al gemerkt hebt welk handjevol projecten je in de praktijk probeert te doen, en het nooit voor elkaar krijgt, is de volgende logische stap eigenlijk om te definiëren welk project het is. Met praktische woorden die een idee echt mogelijk maken, zoals: “Ik wil stoppen met zitten.” Perfect!
Dit is een zeer realistisch doel. Misschien weet je nog niet hoe je het in de praktijk moet brengen, maar de planning voor dit project komt in een tweede moment. Voor nu hoef je alleen maar te beslissen wat je wilt. Daarna slaat u de hamer in de exacte vorm waarin u het gaat doen.
Stoppen met zitten is triljoenen keren anders dan een 5K race lopen. Zie je het subtiele verschil? (Ironie). Als je begrijpt waarom je dat doet en je prachtige idee in de wereld zet, krijg je meer duidelijkheid in wat je wilt doen, letterlijk. Van alle dingen die je kunt doen in deze hele wereld (en dat zijn er niet weinig), waarom heb je ervoor gekozen dit te doen?
Wat is de reden? Dat was de les van het vorige deel. Als je er al achter bent waarom, dan is het nu tijd om het doel op te schrijven. Zelfs als je niet weet hoe je er komt. De meesten van ons weten dat niet.
Als je het mij vraagt, zeg ik dat we minder Cartesiaans-Westers moeten zijn en de dingen wat meer in de handen van het lot moeten laten. Ook omdat, zoals een citaat waar ik van hou en dat ik hier vrij in mijn woorden ga herschrijven, je eerste plan niet hetzelfde is als het plan dat je op je bestemming brengt. Het is slechts de eerste stap, de eerste ideeën. Jij, als goed gevormde volwassene in de maatschappij, bent een intelligent persoon die dingen minimaal kan plannen.
Wat heb je nodig om bijvoorbeeld aanstaande zondag naar een bruiloft in een andere staat te gaan? Je maakt een shortlist, onthoudt de obstakels en creëert oplossingen. Natuurlijke planning die recht uit de bron komt. Beslis precies waar je heen wilt en houd in godsnaam in de gaten of je halverwege van gedachten verandert.
Als die eindbestemming niet meer bij je past, stop dan met alles, denk na en heroverweeg. Wil ik nog steeds deze blog beginnen? Wil ik deze klas nog steeds precies doen? Een van de ergste dingen in het leven is om innerlijk belast te zijn met een doel dat je hart allang heeft verlaten.
Bevrijd jezelf! Of verander je doel. Dit vereist constante waakzaamheid, maar precies weten wat je wilt is de eerste en grootste stap om er te komen.
Het hoeft geen offer te zijn…
Simpel gezegd, je kunt informele projecten maken en de taken van dit project leuk maken. Oh, dat is geweldig! Niet elk doel hoeft een Herculesoffer te zijn, niet elk doel hoeft je bloed te kosten, en niet al je projecten hoeven naar je medaille tafel.
Je kunt plezier hebben en je kunt behoorlijk slecht zijn in wat je doet – althans in het begin. Ik zeg natuurlijk niet dat je je eigen projecten niet serieus moet nemen. Natuurlijk moet je dat wel.
Maar wie heeft die correlatie tussen “ernst” en de “waarde” van iets in het leven geroepen? Waarom moet je iets serieus nemen om dat echt te doen? Dat hoeft niet, man. En als je weet dat je project niet professioneel is, kun je de dingen op de klote manier doen. Vooral de grappigste manier die je kunt bedenken. Dit is wat veel ideeën tegenhoudt om het daglicht te zien: veronderstellen, voordat je zelfs je vinger beweegt om dat daadwerkelijk te maken, moet je lijden.
“Leuke projecten tellen immers niet,” vertelt onze innerlijke stem ons. De druk om iets perfect, serieus en dapper te maken, en in de ogen van anderen “goed en nobel” te klinken, kan onze daadkracht sterk beïnvloeden. Wat zou je vandaag of morgen doen als je aan niemand verantwoording hoefde af te leggen?
Stel dat je elke vrije zondag wat vrije tijd voor je hebt. Deze uren hoeven niet per se besteed te worden aan werk of familie. Ze wachten op jou om er een doel aan te geven. Wat zou je kiezen om te doen?
Parallelle creatieve projecten? Een initiatief om beter voor je gezondheid te zorgen? Zou je wat meer willen werken? Het huis opruimen, iets speciaals maken voor je kinderen? Of gewoon voor jezelf zorgen, jezelf wat broodnodige verwennerij geven? Wat voor project je ook wilt starten.
Het kan professioneel, persoonlijk of sociaal zijn. Wat je project ook is, ik geef je één zekerheid en één toestemming: je kunt het vandaag doen met gratie en authenticiteit, precies zoals je bent en met alle huidige omstandigheden om je heen. Je hebt al alles wat je nodig hebt.
Als je een manier vindt om achter gewoon leuke ideeën aan te gaan (of van het saaie en moeilijke proces van sommige taken iets speelser en meer binnen je strand te maken), zal niets je tegenhouden, man; dat garandeer ik je.